Huwelijk als oudedagsvoorziening

In Azië willen ouders dat hun kind trouwt

Serie: levensloop (2)

Je ouders bepalen met wie je trouwt en hoe je trouwdag eruitziet. Je verloving wordt gepland en je hebt de ander nog steeds niet ontmoet. Wij kunnen ons hier weinig bij voorstellen. In sommige oosterse landen is dit heel normaal.

Door Liesbeth de Jongste

Femke is de echtgenote van een werker uit Oost-Azië. Ze vertelt: ‘Het huwelijk wordt hier vaak niet uit liefde gesloten. Het is vooral voor de ouders een belangrijke gebeurtenis in het leven. Zij willen dat de familielijn wordt voortgezet en dat ze op hun oude dag goed verzorgd worden. Als jongeren de vijfentwintig zijn gepasseerd, staan zij onder steeds grotere druk om te trouwen. Het gaat bij het huwelijk niet zozeer om een verbintenis tussen twee personen, maar tussen twee families. De laatste jaren is de visie op het huwelijk wat aan het veranderen. Er komt meer aandacht voor liefde, begrip en trouw in het huwelijk.’ Deze ontwikkeling heeft echter ook een keerzijde: ‘Onder invloed van romantische films en romans liggen de verwachtingen bij jonge stellen vaak oog. Het huwelijk valt dan tegen. Het aantal echtscheidingen stijgt hierdoor.’

Partnerkeuze

Wilma van Doleweerd is recent teruggekeerd uit Bali. Haar man Jan werkte daar als theologisch docent. Wilma vertelt dat ook de ouders op Bali willen dat hun kind trouwt, zodat het geslacht doorgaat en zij zeker zijn van een oudedagsvoorziening. Wilma: ‘Dit geldt met name voor de oudste zoon. Hij blijft na zijn huwelijk op het ouderlijk erf wonen en neemt later de zorg voor zijn ouders op zich.’
Op Bali mogen jongeren in veel gevallen zelf een partner kiezen. Wel speelt religie soms een rol bij deze keuze. Hierbij is verschil tussen stad en platteland. In de stad is het tegenwoordig bijvoorbeeld mogelijk om een christelijke partner te trouwen. Het platteland is in de regel traditioneler.
In Oost-Azië valt er weinig te kiezen. Femke: ‘Een huwelijk komt vaak tot stand door de ouders van de bruidegom. Zij nemen contact op met de ouders van de bruid en bespreken met hen de zakelijke kant van het huwelijk. Het gaat dan bijvoorbeeld over financiën, inrichting van het huis en de bruiloft. Als deze besprekingen goed verlopen, volgt een verloving. Het aanstaande echtpaar heeft elkaar dan soms weinig of helemaal niet ontmoet. Dit alles gebeurt in korte tijd en kan veel spanningen opleveren.’

Bruiloftsfeest

Dan breekt het moment aan dat het bruidspaar gaat trouwen. Femke: ‘Dit gaat anders dan in het westen. Je laat je huwelijk eerst registreren. Dit lijkt op het aanvragen van een rijbewijs. Een aantal weken later worden er trouwfoto’s gemaakt. Sommige stellen reizen zelfs naar het buitenland om een exclusieve fotoreportage te laten maken. De foto’s worden later op het bruiloftsfeest getoond. De ouders van het bruidspaar nodigen voor dit feest veel mensen uit. Dat is belangrijk. Veel van deze gasten zijn onbekenden van het bruidspaar. Je ziet op het feest vaak de kleur rood terugkomen. Deze kleur staat voor geluk.’
Wilma vertelt: ‘Op Bali kiest het paar samen met de hindoestaanse priester een trouwdatum uit. De stand van de maan is hierbij erg belangrijk. Bij het voorbereiden van de bruiloft wordt de familie geholpen door mensen uit de woonwijk (de Banjar). Al dagen van tevoren worden er dieren geslacht, offers gebracht en wordt het huis versierd. De Banjar is heel belangrijk. De trouwdag betekent voor de bruid niet alleen een afscheid van haar ouderlijk huis, maar ook van de Banjar.’
De bruiloft zelf begint met veel gebeden en offers. Ook vinden er rituele reinigingen plaats. Wilma: ‘Bij het laatste gebed krijgt het bruidspaar zelfgemaakte poppen aangeboden. Hun voeten worden in een mengsel van rijst en rauwe eieren gedompeld. Men hoopt dat hierdoor snel kinderen geboren zullen worden.’
Na het officiële gedeelte volgt een maaltijd. De volgende dag gaat het bruidspaar weer gewoon aan het dagelijks werk.

Single

Niet iedereen komt tot een huwelijk. Op Bali blijven ongehuwden bij hun ouders wonen om voor hen te zorgen. In Oost-Azië kijkt men vreemd op als je ongehuwd blijft. Wie moet er dan later voor je zorgen? Veel van onze zendingswerkers in Oost- Azië zijn alleenstaand. Er zijn regelmatig mensen die willen proberen hen aan de man te helpen. De werkers ervaren dat het ongehuwd-zijn een mooie aanleiding is om mensen te vertellen over de Heere.
Carina is een van deze werkers. Ze merkt dat haar alleen-zijn minstens één keer per week vragen oproept. Dit geeft haar openingen voor een gesprek: ‘Ik zeg dan dat ik waarschijnlijk te veel eisen heb: hij moet Nederlands spreken en christen zijn. Pas had ik een gesprek met een taxichauffeur. Hij vertelde dat een moslim het liefst trouwt met iemand die ook moslim is. Ik heb uitgelegd dat het voor mij geen optie is om te trouwen met iemand die geen christen is. De Heere Jezus is heel belangrijk voor mij. Als je dat niet kunt delen met de ander, kun je elkaar ten diepste niet begrijpen.’
Ook Nicole geeft een voorbeeld: ‘Ik vertel de mensen dat de Heere voor mij zorgt. Hij kan dit beter dan welke man ook. Het is deel van Zijn raad dat ik alleen door het leven ga. Tot nog toe lijd ik geen gebrek en mag ik door Zijn genade een doelgericht leven leiden. Onlangs zei een lokale zuster tegen me: ‘Ik zie wel het voordeel van single zijn. Als ik ongetrouwd was, zou ik fulltime in Zijn Koninkrijk willen werken!’'

Om veiligheidsredenen zijn de namen van werkers in Oost-Azië gefingeerd.

Eerder verschenen in Paulus 361 - maart 2018

Lees ook de andere artikelen in deze serie
Belijdenis in een baby-oortje (1)
Een (on)vervuld verlangen (3)
Flesjes verkopen op je tachtigste (4)
Het einde van de levensloop (5)