Een foto van twee meisjes

Zoeken naar nieuwe posten in Ecuador en Albanië

Ze staan goed op de foto: twee meisjes die lachend de wereld in kijken. De foto is genomen door ds. De Heer tijdens een bezoek aan Ecuador in januari vorig jaar. We stopten onderweg even bij Jipijapa, terwijl we op weg waren naar Portoviejo. Toen waren daar ineens twee meisjes. Ze wilden wel op de foto. En zo staan ze nu in Paulus.

Door P. Eikelboom 

Het is een fijne foto geworden van mooie kinderen. Voor mij is het een foto die me raakt. We waren even gestopt in die plaats, Jipijapa, omdat we ons afvroegen of het een plaats kon zijn voor een nieuwe post. Het was misschien heel menselijk van me, maar het deed me veel toen die twee meisjes kwamen en op de foto gezet werden. Het gewicht van twee jonge mensenlevens ging ineens zwaar wegen. In zendingswerk gaat het toch om het bereiken van mensen tot hun behoud?
Als je foto’s maakt, probeer je iets vast te leggen met meerwaarde. In dit geval probeer je iets van het zendingswerk te laten zien. Er is altijd wel een verhaal aan verbonden. Zo ook aan deze foto.

Andere plaats

Toen we een paar dagen later terugreden naar Guayaquil zijn we nogmaals in Jipijapa geweest en hebben we wat verder rondgekeken. We keken van bovenaf op het stadje neer en zagen woonhuizen, een kerkhof en wat verkeer. Het bleek een stadje te zijn met in het midden een Rooms-katholieke kerk. De meisjes zagen we niet meer.
Om verschillende redenen kon deze plaats niet de eerste keus zijn voor een nieuwe plek voor ons zendingswerk. Een andere plaats, Quevedo, waar al in 2003 onderzoek naar gedaan was, ligt meer voor de hand. Het is een grote stad (200.000 inwoners) met diverse mogelijkheden om activiteiten te ontplooien en er is weinig tot geen kerkelijke aanwezigheid in de verschillende wijken. Bovendien zijn er redelijke verbindingen met de andere plaatsen waar ZGG werkt. Hopelijk kan daar binnen afzienbare tijd werk gestart worden. Toch denk ik ook nog wel eens aan Jipijapa, waar ook zendingswerk nodig is. Ik zal die kinderen van de foto niet snel vergeten.

Ontvolking

Eind 2010 was ik met een tweetal deputaten voor een visitatie in Albanië. Omdat de werkers inmiddels in een uitgestrekt gebied van Tirana tot aan Delvinë wonen, besloten we een auto te huren. Het voorkwam dat we steeds weer door werkers of taxi’s vervoerd moesten worden en we konden op een flexibele manier onze weg gaan. Het was wel opletten geblazen, want de wegen zijn soms uitstekend, maar op plekken waar je het niet zou verwachten zitten forse gaten in de weg en er ontbreekt nogal eens een putdeksel. Bovendien hoosde het van de regen en stonden hier en daar wegen onder water.
Tijdens een lange rit van Tirana naar Tepelenë kwamen we een plaats tegen die we graag wilden bekijken, het stadje Ballsh. Daar hadden we een reden voor. Ook in Albanië zoeken we naar een plek om nieuw zendingswerk op te starten. Er zijn al veel plaatsen genoemd en onderzocht, maar de een na de ander viel af. Verschillende keren was de reden dat een plaats snel ontvolkt. In Albanië is een proces van verstedelijking en van ontvolking van het platteland gaande. Onder dictator Enver Hoxha zijn op de meest verlaten plekken dorpen gesticht. Het hele land moest op een zo effectief mogelijk manier bebouwd (en beheerst) worden. Albanië moest onder deze dictatuur namelijk zelfvoorzienend zijn vanwege haar totale isolement. Nu lopen die dorpen leeg. Er zijn geen voorzieningen zoals elektriciteit, stromend water, scholen en winkels, maar de bevolking heeft wel behoefte aan ontwikkeling en trekt daarom weg naar grotere plaatsen.

Ongezond

Bij Ballsh was een heel andere reden genoemd door het team waarom de plaats afviel. In het oliestadje zou het te ongezond zijn om te wonen. Dat wilden wij graag zelf ook ervaren. Zo stopten we in de hoofdstraat van Ballsh om er te eten en wat rond te kijken. Omdat we geen Albanees spraken, belandden we uiteindelijk in de keuken om daar in de pannen aan te wijzen wat we wilden eten. Na dit culinaire avontuur tot een goed einde gebracht te hebben, keken we rond in de omgeving.
Wat opviel was de doordringende lucht van olie. Die hield ongetwijfeld verband met boortorens die we aan de horizon zagen. Bovendien kwamen we onderweg vieze zwarte meertjes tegen. Het was niet moeilijk om te raden wat de zwarte smurrie was. De doordringende geur alleen al maakte dat duidelijk. De teamleden hadden niet overdreven met hun opmerking dat dit een erg ongezonde plaats zou zijn om een post te starten. Het zou hier voor ZGG niet mogelijk zijn om een evangelist en eventueel zijn gezin de veiligheid te bieden die we belangrijk vinden. Daar hoort zorg voor onze gezondheid namelijk ook bij. Dat is moeilijk genoeg als je beseft dat in het plaatsje Ballsh wel veel Albanese mensen wonen die de Naam van de Heere Jezus niet kennen.
Aan het einde van de visitatie in Albanië zijn we overigens in de snelgroeiende havenstad Durrës geweest waarin wijken zijn zonder kerk en zonder zendingsactiviteit. Waarschijnlijk zullen we daar nieuw zendingswerk starten.

Waar?

Het is duidelijk dat het niet eenvoudig is om te bepalen waar nieuw zendingswerk begonnen kan worden. Als je je hart volgt, zou je zo overal zendingswerk beginnen, maar belangrijk is ook om te letten op de leiding van de Heere hierin. Beslissend is of er zich mogelijkheden openen door het vinden van een plaats en het kunnen benoemen van werkers. In dit verband is het goed om te bedenken dat de eerste mogelijkheden die zich voordoen of de aantrekkingskracht die ergens ter plekke ervaren wordt, niet betekenen dat ZGG daar moet zijn. Paulus en Silas hadden al heel wat heen en weer gereisd voordat de roep in de droom van een Macedonisch man om over te komen naar Europa een andere richting gaf aan hun werk. Deputaten zijn geen apostelen, maar het zoeken van een plaats voor nieuw zendingswerk vertoont wel enige overeenkomst. Er kunnen alleen goede besluiten genomen worden alsde afhankelijkheid van Gods leiding beseft wordt. Dat is nodig op het zendingsveld en ook in Nederland.

Kromme wegen

Zendingswerk blijft bestreden werk. Er kan met een werker iets gebeuren wat repatriëring nodig maakt. Politieke situaties kunnen een verblijf ergens (tijdelijk) onmogelijk maken. Dat valt niet mee. Er is zorgvuldig gehandeld rond het bepalen van een plaats. Een zendingswerker werd gevonden en uitgezonden. Er is hoop dat Gods Woord ingang zal vinden - en toch loopt het vast. Dan moet soms besloten worden om de koers te verleggen, in ieder geval tijdelijk. De leiding van de Heere gaat wel eens langs kromme wegen met onverwachte en door ons niet gewenste bochten. Dat wil niet zeggen dat besluiten in het verleden verkeerd zijn genomen. God heeft een bedoeling met de loop der dingen en zo voert Hij Zijn raad uit. Dat gebeurt vaak op een wonderlijke manier die wij niet begrijpen.
Dat is ook de grond voor mijn gebed dat die kinderen in Jipijapa toch nog eens door Gods Woord en Geest bereikt zullen worden.

Eerder verschenen in Paulus 322 - maart 2011