Albanië: 30 maart 2020

U kent ze vast wel, of hebt er over gehoord. Gelukzoekers. Nee, dan heb ik het niet over de mensen die vanuit oorlogsgebied naar Europa proberen te komen. Die mensen zoeken een veilige plek voor het gezin. Gelukzoekers, wie zijn dat eigenlijk? 

Ik denk aan het gesprek dat ik, ruim drie weken geleden, had met een jongvolwassene uit de wijk. Ja, hij wil graag naar Duitsland, Engeland of Nederland. Daar is alles beter, daar vind je het geluk. Hier in Albanië is geen werk te krijgen en is er geen toekomst. Nee, je geluk ligt in een ander land. Een land waar alles te krijgen is en alles veel beter is. 
We hebben er eens over doorgepraat en ik heb ook geprobeerd vanuit de Bijbel wat door te geven, maar toen werd al snel overgestapt op een ander economisch onderwerp. Gelukzoeker? 

Toen kwam ineens de lockdown in Albanië. Het ging snel. Op zondag waren de eerste gevallen bekend en ’s maandags werden de scholen al gesloten. Het openbaar vervoer ging plat en iedereen moest binnen blijven. Alleen echt noodzakelijke boodschappen kunnen gedaan worden op bepaalde tijden, maar verder ligt alles plat.  
Geen clubs en de kerk gesloten. Hoe moet het Woord nu verder?  
Hoe moet het nu? Geen mensen meer kunnen bereiken? Dan ga je van alles bedenken. Op allerlei digitale manieren proberen wij het Woord door te geven aan de mensen om ons heen.  

Op een avond zat ik achter mijn laptop toen ineens via Messenger een bericht binnen kwam. Ja, onze gelukzoeker!
Na de gebruikelijke vragen hoe het met mij gaat, met de familie en met de kinderen kwam het gesprek op het coronavirus. Het komt omdat mensen slecht zijn en niet luisteren naar de regering, is zijn conclusie. Als iedereen nu had geluisterd, was het niet zover gekomen. 
Dat gaf een mooie opening om nog eens terug te komen op ons gesprek van drie weken geleden. Zie je nu hoe de situatie is in Duitsland, Engeland en Nederland? Zie je dat alle rijkdom daar de mensen ook niet kan beschermen?  
Zo kon ik de brug maken naar Gods Woord. ‘Jij had het over de ongehoorzaamheid van de mensen, maar waar komt die vandaan?’ Toen heb ik hem gewezen op de val van de mensen in het Paradijs. Zo hebben wij nog even doorgetikt naar elkaar. 

De volgende morgen stonden wij, op afstand van elkaar, even bij het bruggetje in onze wijk. Zomaar twee minuten. Ik heb hem een Bijbel gegeven. Vanaf dat moment hebben wij contact gehouden via Messenger.
De kerk dicht en geen clubs. Wij vragen ons af hoe het moet. En dan krijgen we op zo’n manier ineens de mogelijkheid om het Woord door te geven… 

Ja, onze gelukzoeker! Mag het maar écht zo worden dat hij het geluk zoekt buiten zichzelf in die Ander. Dan ga je niet meer zoeken naar een land waar het beter is, maar dan mag je reizen naar het Beloofde Land. 

Misschien hebben wij wel onze gedachten over gelukzoekers. ‘Laat ze daar blijven, ze hebben hier niets te zoeken…’ 
Zegt dat ook iets over het geluk dat wij zoeken?  

Welgelukzalig is hij, dien Gij verkiest, en doet naderen, dat hij wone in Uw voorhoven; wij zullen verzadigd worden met het goed van Uw huis, met het heilige van Uw paleis (Psalm 65: 5). 

Henk van Bochove