Ecuador: 21 maart 2020

Het is stil in mijn kantoor. Zacht zoemt het waaiertje naast mijn beeldscherm. Zoals wel vaker is de preek voor aanstaande zondag weer klaar. Maar het is allemaal zo anders nu. In plaats van zondag voor te gaan in de kerkdienst, hoop ik straks de preek in te spreken op mijn mobiel. 

Ik open op de computer nog even de laatste foto die ik van de kerkzaal heb gemaakt en zet hem op het scherm voor me. Het was toen ook stil in de kerkzaal, de grote toegangsdeuren waren gesloten. Daar stond ik, helemaal alleen achter de preekstoel. In gedachten ga ik terug naar dat moment.  

Buiten raast nog wat verkeer voorbij. De laatste dag dat er nog gewoon gereden mag worden. Zojuist de laatste vuilnis aan de weg gezet, de waterpomp afgesloten en het collectegeld uit de kluis gehaald. De komende tijd, waarschijnlijk weken lang (maanden misschien?) geen bijeenkomsten meer, iedereen thuis en in de stad de komende weken in lockdown. Heftig en ingrijpend.  
Ik kijk naar voren en bid in mezelf: ‘Wanneer Heere, zullen deze deuren weer opengaan?’ Ik kijk naar de lege banken en denk aan al die hermanos. ‘Ontferm U Heer', over Uw eigen schapen!’ zo zucht het naar boven.  
Ik leg de Bijbel op de preekstoel open bij Psalm 122, de psalm waarmee we samen het gebouw in gebruik namen in 2012. Ik leg het himnario ernaast, bij dezelfde psalm: ‘Wat een vreugde toen ze me zeiden, kom laten wij naar het huis des Heeren gaan!’  
Wanneer Heere, zullen we dit weer mogen zingen samen op deze plek? Maak ik het zelf nog mee voordat we hopen te repatriëren? Wie zullen er de gemeente dan misschien ontvallen zijn? Zal iemand bij de hermanos ziek worden van het coronavirus, of bij onszelf thuis, of bij de collega's, of familie in Nederland? Zou Jezus nu spoedig verschijnen op de wolken?  
Mijn gedachten, zorgen, hoop en gebeden buitelen over elkaar heen. Wat voel ik me klein en kwetsbaar… 

Alles keert terug nu ik de foto weer zie. En nog meer dan die dag mis ik al die hermanos, de samenkomst met de gemeente, het samen zingen, bidden, en het samen luisteren naar het geopende Woord. Ik sluit even de ogen. Als ik ze weer open, richt ik me op de preek die onder het beeldscherm klaarligt. Als de Heere het geeft, zal het Woord deze zondag óók opengaan! Samen met wat opgenomen psalmen zal ik de opname straks doorsturen aan de andere posten zodat het dan zondag via Whatsapp gedeeld kan worden, samen met de uitgewerkte preek op papier. 
En nu, vóór dat ik de preek inspreek mag ik eerst beginnen met de bekende woorden ‘Onze hulp is van de Heere, Die hemel en aarde gemaakt heeft, Die trouw houdt en nóóit laat varen de werken van Zijn Handen.’ 

De komende tijd hopen we zo als team samen met de Ecuadoraanse broeders bij toerbeurt op afstand de gemeenten te dienen bij de huisgodsdiensten. Geïsoleerd in de huizen, maar door het geloof in Hem en in gebed toch samen!  
Bid u met ons dat de jonge zendingsgemeenten ook in deze moeilijke tijd mogen groeien in geloof en genade en dat Zijn koninkrijk kome, dwars door alles heen??? 

Jan-Henry Seppenwoolde