Nederland: 3 april 2020

Op 22 april 2020 zouden wij uitgezonden worden naar Albanië. Een datum waar we naartoe leefden en naartoe werkten. De afgelopen weken hebben we de laatste onderdelen van ons studieprogramma afgerond én nam tegelijkertijd de onzekerheid toe. Het coronavirus greep snel om zich heen en na de eerste gevallen in Albanië ging het land in snel tempo op slot. Hoewel in eerste instantie 22 april voorlopig als datum zou blijven staan, maakte de persconferentie van maandagavond 23 maart definitief duidelijk: dit kán niet doorgaan. Het telefoontje van het Crisismanagementteam van ZGG op dinsdag was geen verrassing.

Veel mensen vragen hoe het voelt dat alles voor dit moment wegvalt. Inderdaad, er is veel onzekerheid bijgekomen. We hebben geen idee wanneer we weg kunnen, allerlei aanpassingen in het taal- en cultuurprogramma moeten gemaakt worden en de vertraging kan wel tot maanden gaan oplopen. Dat is jammer en teleurstellend. En, tegelijk: wat is het ook relatief. Je zult nu maar op de IC liggen of voor maanden eenzaam in je kamer in het verpleegtehuis moeten blijven! Dan is onze teleurstelling zeer betrekkelijk. Reden voor nuchterheid dus. Wij kunnen niet weg vanwege een probleem dat inmiddels de hele wereld betreft, dat maakt het makkelijker te accepteren. 

Tegelijkertijd is het beschamend. Wat hebben we de laatste tijd veel gepland. Tot de uitzending en ná de uitzending. Op zich natuurlijk niet verkeerd om te plannen, maar wat ga je makkelijk op jezelf vertrouwen. Wat hadden we het traject direct na uitzending scherp voor ogen: alle noodzakelijke voorbereidingen op de eerste intensieve taalcursus konden precies ingepland worden. Los van het lastige wennen-aan-een-andere-cultuur hadden we alle ‘zakelijke’ dingen uitstekend voor elkaar. Dachten we.

Totdat de Heere in het wereldgebeuren blaast. En weg is de planning. Wat beschamend hoezeer je, wellicht ongemerkt, bent gaan steunen op je eigen plannen. Wat ontdekkend om te zien dat je als mens niets bent, niets kunt overzien en toch zo eigengereid blijft. Wat verootmoedigend om te leren dat Hij regeert – en dat wij moeten leren volgen. En wat vertroostend en bemoedigend dat dit waar blijft: ‘Ik zal u onderwijzen, en u leren van de weg, die gij gaan zult; Ik zal raad geven, Mijn oog zal op u zijn.’

Wat nu? Wel, ondanks de omstandigheden de hand aan de ploeg slaan. Met ZGG hebben we afgesproken om in april toch met het Albanees te beginnen. Niet leeg afwachten, maar zoeken naar wat al gedaan kan worden. Rustig wachten hoe het verder geleid wordt en de Heere de weg baant om te kunnen gaan.
En tegelijkertijd af en toe een paar dingen voor in huis kopen. Ondanks de onzekerheid hebben we een week voor de afgelasting onze vracht voor Albanië afgegeven, inclusief de meeste huishoudelijke spullen. Een beetje improviseren zal het de komende tijd wel worden. Maar ach, zo erg is dat niet: een paar maanden kamperen in je eigen huis is wel het minste om je zorgen over te maken…

Pieter en Arianne van Ojen