Rustpunt in het kerkgebouw

Dinsdagmiddag 9 januari 2024
Twee van onze kinderen zijn al thuis van school. De andere twee hebben oefenlessen voor Engels. De telefoon gaat. ‘Komen jullie ze ophalen? Ze zijn al klaar.’  De juf klinkt gestrest. Ik vraag snel wat er aan de hand is. ‘Ze hebben de shopping…’ Tuut tuut tuut... Ze heeft opgehangen.

In de straat klinkt het denderende geluid van rolluiken die naar beneden gaan. De winkels sluiten. De buurvrouw hangt boven uit het raam.
Terwijl mijn man onderweg is naar school sta ik bij de poort aan de straat om te zien wat er gebeurt. Iedereen zet z’n auto binnen. De poorten gaan hermetisch op slot.
Ik besluit de straat over te steken om aan de buren te vragen of er iets aan de hand is. De buurvrouw gilt uit het raam: ‘Veci’ (buuf), naar binnen! Ze vermoorden iedereen!’
‘Wie zijn ze?’
‘De bendes… Snel naar binnen!’
Ik doe twee stappen achteruit en kijk de straat in. Motoren en auto’s rijden langs. Daarachter komen een paar politiemotoren met twee berijders erop voorbij. Het geweer steekt omhoog.
Ik sluit de poort en blijf de straat in de gaten houden.

Opnieuw word ik gebeld: de school van onze jongste zoon. Ik blijf wachten bij de poort en check nieuwssites op een update over de situatie. Er is paniek in de groepsapp van de moeders. Een tv-station gekaapt in Guayaquil… bendeleider ontsnapt… chaos in de gevangenissen.
Daar komt onze witte Toyota. Snel, de poort open, auto erin, poort weer dicht. Het grote hangslot erop. Gelukkig, veilig thuis.
Veilig? Waar zijn we veilig? flitst het door m’n hoofd. Intussen wordt het ontzettend stil in de straat.

Het is de derde keer sinds onze uitzending naar Ecuador in 2019 dat we thuis zitten. De redenen zijn verschillend: opstand tegen de overheid, de corona-pandemie, stakingen. Nu: terreur van drugsbendes. We zijn toch uitgezonden om Gods Woord te verspreiden?
Maar dan denk ik aan wat een bezoeker van onze gemeente pas tegen ons zei: ‘Hermanos, (broeders en zusters), de Heilige Geest werkt toch in stilte?’
Het is best moeilijk, loslaten. Maar de Heere geeft bemoediging. Niet altijd meteen, maar wel als het nodig is. Een paar dagen later lees ik in mijn Bijbel: Vreest niet, want Ik ben met u; zijt niet verbaasd, want Ik ben uw God; Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met de rechterhand Mijner gerechtigheid. Dát geeft rust en veiligheid.

Zondagmorgen 14 januari 5.30 uur
Opvallend gebrom komt dichterbij. Wat kan dit zijn, zo vroeg? We gaan kijken. Een legerhelikopter vliegt laag over, gevolgd door enkele groengrijze vliegtuigen.
Een half uur later. Twee explosies. We zoeken het lokale nieuws op en zien dat er een operatie gaande is bij de gevangenis. Drie legertanks staan ervoor. De spanning stijgt. Kunnen we wel een kerkdienst houden in de kerk die op 500 meter afstand van de gevangenis ligt?
We horen dat de gevangenis in handen van het leger is. Op het nieuws zien we de beelden: een heel gecontroleerde actie.

Mijn man besluit poolshoogte te nemen en rijdt naar de kerk. Al snel stuit hij op een wegafsluiting. Met een omweg komt hij bij de kerk. Daar is het rustig. De kerk is ook voor iedereen bereikbaar; de wegafsluitingen zijn op zo'n 400 meter afstand.
We openen de kerk. Gemeenteleden en bezoekers komen binnen. In alle rust kan de kerkdienst plaatsvinden. Het is voor iedereen een rustpunt te midden van al het rumoer.

Woensdag 17 januari
Het leven overdag is bijna weer normaal. De kinderen zijn weliswaar nog thuis van school. En overal vinden invallen plaats door de autoriteiten. Maar we kunnen de poort weer uit, naar de markt aan de overkant, om boodschappen te doen. Hopelijk kunnen de kinderen binnen afzienbare tijd weer naar school.

Karine Baan
Machala, Ecuador