Voorjaarsactie 2024 Cristina Torres
‘Niemand kiest ervoor om in Isla Trinitaria te wonen. Het is een wijk vol criminaliteit en drugsgebruik. Taxichauffeurs willen je hier niet eens brengen, uit angst voor een beroving. De overheid heeft de afgelopen jaren geïnvesteerd in Isla Trinitaria. We hebben nu eigenlijk altijd water en elektriciteit en veel straten zijn geasfalteerd. Toch is voor mij slechts één ding positief in deze wijk: de gemeente El Amparo.
De kerk is een veilige toevlucht. Kinderen en jongeren die op zaterdagmiddag en zondagmorgen in de kerk zijn, zwerven die uren niet over straat. Bovendien zijn ze ook niet thuis, waar de situatie vaak heel slecht is. In de kerk zien ze dat het anders kan zijn.
De kerk heeft ook een diaconale functie. In de evangelische gemeenten wordt alleen gezegd ‘We gaan ervoor bidden’ als iemand in nood is. El Amparo geeft hulp.
Twee oorzaken kan ik aanwijzen waardoor ik bij de kerk ben gekomen: mijn moeder en de muziek. Mijn moeder ging naar de kerk op uitnodiging van gemeenteleden. Ze vroeg elke keer of ik meeging. Maar wij woonden tegenover een andere kerk. Daar werd zulke harde en lelijke muziek gemaakt, dat ik een afkeer kreeg van elke kerk. Ik heb namelijk van kinds af aan al een grote liefde voor mooie muziek, vooral de gitaar. ‘Cristina, ga één keer mee’, zei mijn moeder. ‘Als je het echt niks vindt, zal ik nooit meer aan je hoofd zeuren.’ Op een zondagmorgen ging ik naar de kerk. Mijn enige herinnering aan die dienst is de prachtige muziek. ’s Middags ging ik weer mee. De muziek was nog mooier, en de preek over een deel van de Westminster Catechismus boeide me. Ik bleef komen, volgde cursussen en geloofde dat hier de juiste leer werd verkondigd. Zo kwam ik bij de kerk. Maar God ontmoette ik nog niet.
‘Je moet God volgen en je aan Hem overgeven’, zeiden mensen in de kerk. Wat kan ik dan geven? vroeg ik mij af. ‘Keer je tot God, werp alles op Hem!’ klonk in de preek. Maar hóé moest ik dat doen? Ik stond onder druk. Alle andere mensen in de kerk deden zulke goede dingen. En ik? Ik haalde voor alle cursussen goede resultaten. Maar het was een donkere tijd, want ik kende God niet. Totdat de bijbelstudie ging over Zacharia 3. Satan zegt over de hogepriester voor de troon: ‘Kijk eens naar deze vuile man!’ Ik voelde hoe duister dat voor de hogepriester moest zijn. Maar wat zegt Jezus dan? ‘Zondaar, ja, zondaar is hij, maar Ik heb voor hem schone kleding en trek hem die aan.’ Ik denk dat ik 26 jaar oud was toen het denken met mijn hoofd veranderde in begrijpen en voelen met het hart. Vanaf toen was er een oude Cristina en een nieuwe Cristina.
Het is een wonder dat in Gods plan voor de kerk van Nederland ook Ecuador was inbegrepen. Hij zorgde ervoor dat de gemeente El Amparo terechtkwam in Guayaquil, en dan ook nog in de wijk Isla Trinitaria. Hij maakte dat wij Hem hebben leren kennen. Hij weet ook wat we nodig hebben. We vinden hulp bij anderen binnen onze gemeente. Bovendien delen we een gezamenlijke hoop, die de wereld niet kent. Ook onze gemeente is een afspiegeling van hoe het in de hemel is, waar de Kerk in volmaakte eenheid zal aanbidden en zingen tot eer van God.’
Cristina Torres (43 jaar) woont samen met een vriendin in de wijk Isla Trinitaria. Ze werkt in haar eigen psychologenpraktijk in het noorden van Guayaquil. In de ochtenden is ze 1-op-1 begeleider van een meisje met autisme dat naar een gewone school gaat.
Online campagne
Dit is de vierde ontmoeting met zes gemeenteleden van El Amparo in Guayaquil. Vorige week: Haydee Muñoz. Volgende week: Jijan Salazar.
Lees hier het startartikel en maak kennis met de gemeente.
Steun de Voorjaarsactie!
1. Gebruik de machtigingskaart bij dit artikel in de Paulus van maart 2024 (pagina 8-9).
2. Doneer via de doneerpagina op onze website.
3. Gebruik deze Tikkie-link voor een snelle overboeking.
4. Scan onderstaande QR-code voor dezelfde Tikkie-link.
