Leren van de zusterkerk

Evangelisatiewerk in Nigeria

Ze ogen wat vermoeid, de vier Nigeriaanse predikanten. Toch zijn ze bereid om voor Paulus nog wat na te praten over het thema van deze dag: evangelisatie. ‘Ik ben dominee Ebeke’, stelt de preses van de Nigeriaanse synode zich met een brede glimlach in onvervalst Nederlands voor.

Door Jeanet Zuidweg en Leendert-Jan de Visser

Evangelisatie. Het is een thema dat sterk leeft in de kerk die vanuit het zendingswerk van onze gemeenten is ontstaan. Dat blijkt al gelijk als de predikanten gaan vertellen hoe in de Nigeria Reformed Church de evangelisatieopdracht invulling krijgt.
Ds. Ebeke vertelt hierover: ‘We hebben verschillende manieren om evangelisatie vorm te geven. Alle deputaatschappen zijn op één of andere manier verbonden met evangelisatie.' De predikant legt uit hoe: ‘Er zijn mensen die op een bijzondere manier geroepen zijn om de evangelisatieopdracht uit te voeren. Er is een deputaatschap evangelisatie dat zich specifiek bezighoudt met de vraag hoe de kerk vorm moet geven aan het evangelisatiewerk. Dit deputaatschap selecteert mannen die eerst naar de bijbelschool geweest zijn om aangenomen te worden als evangelist en vervolgens naar een kerk of evangelisatiepost verder weg uitgezonden worden.’

Jongeren

‘Naast het deputaatschap evangelisatie is er een deputaatschap jongerenwerk,’ legt ds. Ebeke verder uit. ‘Zij dragen zeer actief bij aan evangelisatieactiviteiten. De jongeren komen eens per jaar bij elkaar om een plaats te bezoeken waar geen of weinig gemeenten zijn. Het doel is dat ook daar een kerk komt. Die gemeente verbinden ze aan de dichtstbijzijnde gemeente en kerkenraad. Deze gemeente krijgt de volle verantwoordelijkheid over de nieuw geplante kerk.’
Ds. Iziogo vult aan. Bedachtzaam formuleert hij zijn zinnen: ‘In het christelijke ziekenhuis vindt medisch werk plaats vanuit de gemeente. Dit is ook evangelisatiewerk. De werkers bidden met en voor de patiënten. Patiënten, of ze christen zijn of niet, worden in aanraking gebracht met het Woord van God. Inmiddels zijn er vier christelijke ziekenhuizen.’

Zegen op gevangeniswerk

Er is nog een middel dat de jonge kerk in het Afrikaanse land ter hand genomen heeft om Gods Woord te verspreiden. Ds. Iziogo: ‘Daarnaast is er het gevangeniswerk. Dit is ook een vorm van evangelisatie. De Heere heeft dit werk kennelijk op onze weg gebracht’.
Hij illustreert dat met een voorbeeld: ‘Door de moord op een politieagent zijn veel mensen uit onze omgeving als verdachten in de gevangenis terecht gekomen. Onder de gevangenen waren meerdere gemeenteleden. In die tijd mochten blanke mensen evangelisatiewerk in de gevangenis gaan doen. Door de betrokkenheid van de zending zijn er mensen vrijgekomen. De Heere heeft het gevangeniswerk gezegend. Er zijn vruchten. De Heere heeft mensen bekeerd. Eén van hen is voorganger. Binnenkort wordt hij predikant. Een ander is evangelist. Een derde is student op de theologische school. We zien hoe het werk door mag gaan in de gevangenis.’

In de genen van de kerk

Het lijkt erop dat de betrokkenheid op het evangelisatiewerk in Nigeria groter is dan binnen de gemeenten in Nederland. Hoe komt dit? Het blijkt voor de vier Nigeriaanse predikanten een lastige vraag te zijn waarover ze gevieren in hun eigen taal even spreken. ‘Het is iets dat in de genen van de kerk moet zitten,’ zegt ds. Ebeke. Ds. Igweali vult hierbij aan dat de gemeente missionair ingesteld moet zijn. Hij noemt een voorbeeld dat typisch de Nigeriaanse cultuur weerspiegelt: ‘Alle negentien gemeenten gaan elke tweede zondag van de maand na de avonddienst de straat op.’ Door middel van zang proberen zij de onkerkelijke naaste voor het Evangelie te winnen. Ds. Igweali vertelt dat hij zijn gemeente sinds kort heeft opgedeeld in vijf groepen. Elke groep bezoekt een ander dorp of gehucht. Inmiddels zijn er bijna honderd plaatsen waar de Bijbel elke zondag opengaat. Naast de negentien officiële gemeenten telt het kerkgenootschap tachtig evangelisatieposten.

Zere plek

De predikanten vinden het duidelijk moeilijk om voor de gemeenten in Nederland de vinger bij de zere plek te leggen. Want waarom lijkt die evangelisatiedrang er in Nederland veel minder te zijn? Ze benoemen twee zaken. Het eerste is het materialisme. Ds. Ebeke maakt zijn verhaal heel concreet. Hij zegt: ‘Jullie vertrouwen op jullie auto die het altijd doet. Hier in Nederland zijn de wegen overal goed. Jullie kunnen overal komen. Jullie kunnen precies zeggen dat je over tien minuten daar of daar bent. Maar bij ons gaat het heel anders. De wegen zijn slecht. Er is heel veel waar we niet op kunnen vertrouwen. Dit maakt ons afhankelijk. Wij bidden voordat we in de auto stappen. We bidden om de Heere te vragen om bewaring en bescherming op de reis. We vragen of de Heere ons weer veilig thuis wil brengen.’

Individualisme als probleem

Ds. Nkwuda noemt als tweede verklaring voor de beperkte evangelisatiedrang in Nederland het individualisme. Hij probeert zich een voorstelling te maken van een individueel persoon die in Nederland evangelisatie bedrijft. Hij zegt: ‘In jullie individualistische systeem wordt zo iemand misschien wel opgepakt door de politie, omdat hij zich abnormaal gedraagt. Wij als Nigerianen leven in een gemeenschap. Dit maakt het evangeliseren makkelijker. Wij zijn altijd met elkaar en we praten met elkaar. Jullie in Nederland moeten een grote drempel over om jullie buurman aan te spreken.’
Ds. Iziogo is ook diep geraakt door de statistieken die hij tijdens de conferentie zag. De kerkverlating in de grote steden en de algehele secularisatie in Nederland schokten hem en de andere predikanten. De vraag komt naar boven: ‘Hoe kunnen wij ons in Nigeria hiertegen wapenen?’

Zorg en hoop

De toekomst zien de vier predikanten met enige zorg tegemoet. De Gereformeerde Gemeenten bestaan meer dan honderd jaar. De Nigeria Reformed Church veertig jaar. Hoe zal het zijn als ze honderd jaar mag bestaan? ‘Het individualistische leven dat we hier in Nederland zien, zien we ook in de steden in Nigeria opkomen. Onze kinderen gaan naar de stad om te studeren. Zij komen veel individualistischer terug dan ze opgegroeid zijn. Wij zien het individualisme als een gevaar. Mensen die individualistisch zijn, willen niet meer als groep samenkomen. In de dorpen in Nigeria waar de mensen nog in gemeenschap met elkaar leven, geeft iedereen gehoor aan de bel die oproept om bij elkaar te komen. Materialisme is ook een grote verleiding. Het is een grote worsteling hoe hiermee om te gaan,’ zegt ds. Iziogo bezorgd. ‘Maar het is een troost dat de Heere Zijn Kerk zal bouwen,’ vervolgt hij. ‘De tekst uit Mattheüs 16: 18 waar staat dat de poorten der hel de gemeente niet zullen overweldigen is onze hoop.’ De drie andere predikanten knikken instemmend.

 

Conferenties met zusterkerken

Op basis van de correspondentieband tussen de Gereformeerde Gemeenten en de zusterkerken in Nigeria en op Papoea worden voortaan periodiek afzonderlijk conferenties gehouden met de NRC (Nigeria) en de GJRP (Papoea). Deze conferenties zullen afwisselend in Nederland, Papoea en Nigeria plaatsvinden. Het doel van de conferenties is geven van inhoud en verdieping van de samenwerking.

Eerder verschenen in Paulus 350 - januari 2016