Achter de voordeur

Gebrokenheid

zomer 2022
Aline van de Maat

De pijn is zichtbaar op haar gezicht. Fysieke pijn, om de wonden in haar gezicht en de zichtbare blauwe plekken op haar armen. Hoeveel blauwe plekken zijn er nog meer, op onzichtbare plekken?
Emotionele pijn is hoorbaar als ze in summiere bewoordingen vertelt dat haar echtgenoot de veroorzaker is van deze wonden. Er klinkt schaamte in door richting ons, maar ook richting haar zoontje, die de aanleiding is voor ons bezoek aan hun huis.

Met twee dames uit de kerk ben ik een middag op stap om kinderen van de zondagsschool te bezoeken. We kunnen een kijkje nemen achter de normaal gesloten deuren van de huizen. We krijgen meer inzicht in de woon- en leefsituaties van ‘onze’ kinderen. Vaak komen ze op zondag alléén naar de kerk, of hun moeders blijven bij de deur van de kerk staan tot hun kind veilig binnen is.
We komen thuis bij warme gezinnen, waar ze er, ondanks de zichtbare armoede, voor elkaar zijn, waar liefde is. We komen thuis bij gezinnen waar de vader onlangs is overleden en waar het verdriet zichtbaar is in de houding van de kinderen.
We komen thuis bij gezinnen waar pijn is door het aanwezige huiselijke geweld.

We voelen onze onmacht. Hoe kunnen we deze familie helpen, deze moeder die zichtbaar pijn lijdt, deze jongen van 10 jaar die de pijn van zijn moeder ziet, die zelf ook slachtoffer is van dit geweld? Deze jongen groeit op met een gewelddadige vader, voor hem het enige voorbeeld van hoe mannen omgaan met hun vrouwen.
Voor we weggaan uit dit huis vol verdriet bidden we met elkaar om de nabijheid van die trouwe Vader, Die altijd aanwezig is, ook als wij Zijn aanwezigheid niet ervaren. We bidden om verlichting van de pijn en om bescherming. We mogen dit gezin neerleggen in de handen van onze almachtige God.

Als we wegrijden zien we de vader van het gezin aan de overkant van de straat voor het huis van zijn moeder zitten. ‘Ik ga met hem praten’, zeg ik tegen de andere dames. Maar ik weet dat dit niet kan.
Het enige wat we kunnen doen, is blijven bidden voor dit gezin en voor de vele andere gezinnen waar de pijn misschien niet zichtbaar is, maar wel aanwezig. Bidt u mee?
En we mogen blijven doorgaan met het werk op de zondagsschool: voor even een veilige plek bieden aan de kinderen en hen het Evangelie vertellen.