De minste zijn

Ik zit in de taxi op weg naar huis. Het is een ritje dat ik elke week maak, dus ik weet wel ongeveer hoe de chauffeur moet rijden. Ook al zijn er diverse mogelijkheden in deze grote stad met z’n enorme wegennetwerk, toch geeft mijn richtingsgevoel meestal wel aan of ik de goede kant op ga.

Ook deze morgen spreekt mijn richtingsgevoel en dat begint nu toch wel behoorlijk te protesteren. De weg die ik normaal gesproken rijd, is gewoon door het dal van de stad. Maar nu heb ik op een gegeven moment een prachtig uitzicht over de stad en rijden we dus een stukje hoger dan normaal. Tsja, wat doe je dan, je ziet de taximeter ook doortikken en het bedrag wordt langzaamaan hoger. Maar ja, al te bijdehand doen, daar houden ze hier niet van. Eerst maar eens op google-maps kijken. En ja hoor, dit bevestigt mijn vermoeden. Terwijl normaal gesproken het ritje hooguit 15 minuten duurt, zit ik nu al 15 minuten in de taxi en geeft google-maps aan dat het in ieder geval nog 12 minuten rijden is.

Oké, toch maar eens vragen aan de chauffeur. Hij heeft intussen ook mij al helemaal ondervraagd van; waar ik vandaan kom tot; of ik getrouwd ben en wat ik hier in Quito doe. Eerst maar eens vragen of hij wel echt de weg naar mijn huis weet. Want ja, dat is me ook wel eens overkomen; de chauffeur wist helemaal de weg niet, maar hij ging maar gewoon rijden. In Ecuador toegeven dat je iets niet weet, is erg lastig. Maar nee, deze chauffeur weet echt de weg wel, maar in de stad is het heel druk, omdat er een voetbalwedstrijd is en daarom rijdt hij via deze route. En ja, hij laat me ook nog even zien dat het voetbalstadion echt helemaal vol zit, want vanaf deze weg hebben we daar mooi uitzicht op. Oké, ik kan natuurlijk niets anders doen dan hem geloven. Maar het is wel een beetje opvallend dat hij na dit gesprekje iets harder gaat rijden om toch eerder op de plek van bestemming te komen.

Dichtbij mijn huis gekomen, vraag ik hem op de hoek te stoppen, dan loop ik het laatste stukje. Ik geef hem het geld voor de rit en wacht op mijn wisselgeld. Hij wacht tot ik uitstap en lijkt niet van plan mij het wisselgeld te geven. Wacht even… nu heeft hij al omgereden en wil ook nog geen wisselgeld geven. Uiteindelijk geeft hij mij $0,05 terug in plaats van de $0,08 die ik eigenlijk terug moet krijgen. Ik stap uit de taxi, in mezelf foeterend op deze taxichauffeur. Waarom is hij niet gewoon eerlijk?

Ik zie hem wegrijden en moet om mezelf lachen en schaam me ook een beetje. Wat maak ik me druk om die $0,08 wisselgeld of die paar dollar extra die dit ritje mij gekost heeft? Is dit nu zo belangrijk?

De minste zijn in een cultuur die zulke andere normen en waarden heeft dan je gewend bent, is behoorlijk ingewikkeld. Weer een les geleerd vandaag!