Ecuador: 18 juni 2020

Blijf je zegeningen tellen

‘Worden bij jullie de maatregelen ook al versoepeld?’
Het is een vraag die de laatste weken vanuit Nederland veel gesteld wordt. En gelukkig is het antwoord ‘ja’. Ja, hier in Ecuador wordt ook versoepeld. Ik merk het als ik deze middag naar de supermarkt loop, die op een half uur afstand van mijn huis ligt. Een aantal weken geleden was het niet mogelijk om zo door de wijk te lopen. Wat is het heerlijk om dit wandelingetje weer te maken. Stiekem trek ik ook mijn mondkapje even naar beneden om de frisse lucht op te snuiven. Want hoewel het dragen van een mondkapje wel went na drie maanden, kijk ik ook uit naar het moment dat het niet meer nodig is.

Terwijl ik geniet van de verfrissende wind die er waait, waardoor de brandende zon iets minder heet aanvoelt, schiet er voor mij een kleine leguaan de stoep op. Ik blijf staan en ook het kleine beestje blijft stil op zijn plek. Op die manier kan ik het bewonderen. Omdat hij nog heel klein is, heeft hij een felgroene kleur. Een prachtig schepsel van God. En ik bedenk dat dit zomaar een klein geschenk is. In de afgelopen drie maanden zag ik uit naar een wandeling in de natuur. En nu maak ik een wandeling door de wijk en dan kom ik de natuur tegen.

Ik denk terug aan de eerste column die ik schreef aan het begin van deze coronatijd. Als titel stond er boven: ‘Tel je zegeningen’. Dat was geen gemakkelijke opgave. Zeker naarmate de tijd vordert dat je leeft met veel beperkingen, wordt het steeds moeilijker om je zegeningen te tellen. Want hoewel de maatregelen versoepeld worden, blijft de situatie in Ecuador ernstig. De corona-epidemie is nog lang niet voorbij en ook de economische situatie is zorgelijk. De kerken zijn nog gesloten en het is zoeken naar manieren om mijn werk te doen.
Maar toch ze zijn er, elke dag weer: zegeningen. De zegen van leven, van gezondheid, van een huis en van voldoende eten in de kast. Dingen die zo vanzelfsprekend lijken, maar die grote zegeningen zijn. Want ik woon in een stad te midden van mensen die in de afgelopen maanden familie, vrienden of buren zijn verloren. Ik woon te midden van mensen die door de lockdown geen inkomen meer hadden of hebben en dus vrijwel geen eten in huis. Ik zie op straat de Venezolaanse vluchtelingen die geen dak boven hun hoofd hebben. Dus ja, te midden van alle moeite en onzekerheid ben ik een gezegend mens.

Want goedertieren is de HEER’;
Zijn goedheid eindigt nimmermeer;
Zijn trouw en waarheid houdt haar kracht
tot in het laatste nageslacht.

Aline van de Maat

Lees hier alle ervaringen van ZGG-medewerkers in de coronacrisis.