Ecuador: 23 april 2020
Lockdown in Ecuador
Tot 17 maart wist ik niet precies wat ik mij bij een lockdown moest voorstellen. Nu zijn we vijf weken verder en ik weet al bijna niet meer hoe het is om gewoon je huis te kunnen verlaten op tijden dat je het zélf wilt.
Het ín huis zijn is eigenlijk niet het moeilijkste voor ons. Sinds 2009 zijn wij veel in en rond ons huis actief. Het werk gebeurt voor een aanzienlijk deel thuis, veelal achter de computer. Ds. Ude uit Nigeria zei indertijd al tegen ons dat ons huis een veilige haven moest zijn. Een plek waar wij ons terug kunnen trekken, kunnen ontspannen, maar ook kunnen werken. Nu wij verplicht in huis zitten, denken wij nog vaak terug aan deze wijze raad. Het helpt als je huis een veilige haven, een schuilplaats is, waar je kunt ontspannen in heftige en moeilijke tijden.
Toch voelde ik onrust. Wíj wonen in een mooi huis, hebben een goed gevulde voorraadkast en ook de koelkast is nog steeds vol met verse producten. Iets verderop, in de wijk Isla Trinitaria waar ook onze kerk staat, wonen mensen in hun (soms bamboe) huizen met vaak slechts eten voor hooguit één dag. Hun huis zou nu ook een veilige haven moeten zijn waar ze zich kunnen terugtrekken met hun familie. Maar als je bron van inkomsten weggevallen is door de coronacrisis en je niet weet hoe je eten bij elkaar moet krijgen, moet je wel de straat op.
Vlak voor de lockdown hebben Aline van de Maat en ik nog wat oudere vrouwen uit de gemeente bezocht en met hen Psalm 91 gelezen. ‘Die in de schuilplaats van de Allerhoogsten is gezeten, die zal vernachten in de schaduw van de Almachtigen.’ De vrouwen vertelden ons niet bang te zijn, zij vertrouwden op de Heere. Hij is hun veilige haven, hun schuilplaats.
Maar de onrust bleef en het werd steeds moeilijker om opgesloten te zitten in de wetenschap dat onze gemeenteleden met moeite aan eten kunnen komen. Toen hoorden we dat de mensen die voedselpakketten namens de diaconie ronddeelden, ziek waren. Ze konden de pakketten niet uitdelen. Wij voelden ons zó machteloos. Het is waar, iedere week wordt er voor geestelijk voedsel gezorgd. Er worden preken en bijbelstudies verzorgd en opgestuurd via whatsapp, maar naar een preek luisteren met een lege maag is moeilijk.
Het werd ons dagelijks gebed of de Heere duidelijk wilde maken hóe wij in deze nood zouden kunnen helpen. De verhoring kwam via de buurtapp. Daarin stond een adres waar wij maskers, handschoenen en beschermingsmateriaal konden kopen. Dit opende de weg naar Isla Trinitaria.
De afgelopen week zijn wij samen met Aline naar de wijk gereden en hebben de voedselpakketten kunnen uitdelen. Wat was het fijn om de gemeenteleden te zien, weer even met ze te kunnen spreken en elkaar te bemoedigen. Een paar bezoekjes van elk hooguit tien minuten heeft ons meer energie gegeven dan een half uur praten door de telefoon of via whatsapp. Wat ons betreft kunnen wij voor even weer in lockdown. ‘Ik zal tot de Heere zeggen: mijn Toevlucht en mijn Burg! mijn God op Welken ik vertrouw!’
Marja Korpel
Lees hier alle ervaringen van ZGG-medewekers in de coronacrisis.
