Guinee: 4 mei 2020
Werkloos
Buurman Malan zei vanmorgen: ‘Er is geen grote zak rijst meer in de stad te vinden. We kopen nu alleen nog rijst per kilo voor ons gezin.’ Dit is het scenario waar ik al een tijd bang voor ben. De grenzen naar de buurlanden zitten vanaf half maart dicht. Daarna ging het luchtruim dicht. De hoofdstad Conakry werd afgesloten omdat men daar de meeste corona-patiënten vermoed. Dat alles heeft gevolgen voor de aanvoer van voedsel en goederen naar de steden in andere delen van Guinee.
Bijna dagelijks vraag ik naar de toestand op de markt in Boké. Wordt er vis verkocht? Verkopen vrouwen groenten en fruit? Hoe is het straatbeeld? Tot op heden kreeg ik alleen te horen dat de prijzen omhoog zijn gegaan. Een taxi mag minder passagiers verplaatsen als maatregel tegen corona en daarom zijn de transportkosten omhoog gegaan. Bovendien is het nu vastenmaand en dan gaan de prijzen meestal iets omhoog. Wat gaat er gebeuren als er voedseltekorten ontstaan? Wat betekent het voor onze vrienden en hun gezinnen? Wat zijn de gevolgen voor de teamleden?
Mijn gedachten gaan naar de dagen voordat we in quarantaine gingen. Er werden steeds meer mensen positief getest op corona. De overheid kondigde allerlei maatregelen af. Op zondag mochten we niet meer samenkomen met de lokale gelovigen. Bij openbare gebouwen verschenen emmers met chloorwater en zeep. Abdoullaye, één van de wakers, vroeg dagelijks hoe het ging met mijn familie en hoe de cijfers waren in Nederland. Hij maakte zich zorgen. In die dagen hebben we na de maaltijd over Daniël gelezen in de leeuwenkuil en het vertrouwen dat hij had in God. Daarna lazen we over het volk Israël na hun vertrek uit Egypte. Bergen aan de ene kant, de Filistijnen aan de andere kant, de zee voor hen en achter de Israëlieten de Egyptenaren. Was het niet Gods grote en sparende liefde die het volk gered heeft? God verandert niet, Hij blijft Dezelfde. Abdoullaye luisterde heel goed en herlas de verhalen.
De coronacijfers gingen verder omhoog, er werden gevallen gemeld in een naburige stad, het luchtruim bleef dicht, er zijn geen beademingsmachines in het land en er is een beperkte voorraad zuurstof aanwezig in de ziekenhuizen. Daarom besloot ons team in overleg met ZGG tot volledige quarantaine. We hebben er nu bijna vier weken op zitten. We verblijven als team op afgesloten terreinen op drie verschillende locaties. Eén keer per week worden verse producten voor ons gehaald op de markt, die we daarna ontsmetten. Op afstand praten we met onze wakers en buren. We bellen veel met de leden van de zondagse samenkomst en bemoedigen elkaar via WhatsApp. Monsieur Gabriel bemoedigt ons elke keer weer met zijn telefoontjes. ‘Ik ben wel de enige christen in mijn dorp, maar de Heere Jezus is elke dag bij mij!’
Ons leven kent momenteel veel vraagtekens. Hoe lang gaat deze quarantaine duren? Wanneer kan de zondagse samenkomst weer doorgang vinden? Hoe zal het gaan met de voedselsituatie in Boké? Hoe reageert de bevolking daarop? Hoe zal de ontwikkeling van corona verder gaan in Guinee?
Vorige week dachten we als team een moment na over Elia in 1 Koningen 19. Elia was ontmoedigd door tegenstand in zijn dienstwerk. Hij gaat in quarantaine en krijgt bij de berg Horeb een les van de Heere. De HEERE is niet in een sterke wind, niet in aardbevingen, niet in het vuur, maar Hij is aanwezig in het suizen van een zachte stilte. Ons leven kan wankelen, de tijden kunnen kantelen, het zendingswerk kan schijnbaar stil liggen, maar het werk van Gods Geest gaat door. Misschien juist nú. Werkloze handen? Nee, gevouwen handen. Van ons, van u, voor de mensen in Guinee.
Annemieke Vader
Lees hier alle ervaringen van ZGG-medewekers in de coronacrisis.
