Wereldwijde kerk

Het is vijf voor tien

Het is vijf voor tien, zondagochtend. Ik sta te wachten in de deuropening van de kerk. Er zijn zes mensen in de kerk. Dat zullen er nog wel meer worden, want vijf minuten voor de dienst in Ecuador is hetzelfde als een half uur voor de dienst in Nederland. Dan ben je mooi op tijd. Toch bekruipt me langzaam wel het gevoel: waar zijn ze nu? Wanneer? was toch de vraag? Nou, nu dus. Het kan weer. Maar waar blijkt nu uit dat het een werkelijk verlangen was om naar de kerk te gaan? 

De zondagse diensten en de Bijbelstudie vinden alweer een paar weken plaats, met de nodige beschermingsmaatregelen. Maar helaas heeft de kerk sindsdien nog niet vol gezeten. En tja, wat doe je dan in coronatijd? Stimuleren om de kerk te bezoeken, of het maar even op zijn beloop laten? Een troost is het te weten dat waar God gewerkt heeft, Zijn werk zal blijven bestaan. Die mensen zullen zeker terugkomen.

Er stopt een auto. Hermana (zuster) Elena* stapt uit. Elena? Ze komt voor het eerst weer naar de dienst! Ze liet het eerlijk gezegd nogal afweten. Ik bel haar diezelfde week. Ja, geeft ze aan, het was eigenlijk wel makkelijk zo, op de bank de preek beluisteren. Maar gelukkig liet de Heere dat niet te lang toe en gaf Hij haar het inzicht dat de werkelijke gemeenschap met de broeders en zusters in Gods huis te vinden is. En dat is denk ik een belangrijke overeenkomst in de wereldwijde kerk, in Ecuador en in Nederland.

Steven Baan

*gefingeerd