Afscheid van Nederland

Serie: in opleiding (3)

Afscheid nemen doet pijn. Wilma van Doleweerd weet dit uit ervaring. Meerdere keren in haar leven nam ze afscheid van familie en bekenden. Nu haar man uitgezonden is naar Bali, moest ze opnieuw afscheid nemen. Dit keer werd ze uitgezwaaid door drie van haar vijf zoons, die in Nederland achterbleven. Hoewel dit niet gemakkelijk is, blijft Wilma nuchter: 'Het is goed om je te realiseren dat de wereld niet ophoudt buiten Nederland.' Bovendien ervaart ze het als troost dat de Heere bij haar blijft in deze tijd van afscheid nemen.

Door Liesbeth de Jongste

Het interview met Wilma van Doleweerd vindt plaats in de week voorafgaand aan hun vertrek naar Indonesië. Wilma vertelt dat ze het erg onwerkelijk vindt dat ze volgende week zullen vertrekken. 'Ik doe hier gewoon mijn boodschappen en het huishouden nog, net als anders.' Toch is ze al maanden bezig met alle dingen die geregeld moeten worden en het afscheid nemen van verschillende mensen. Wilma: 'Deze periode word ik best een beetje zat. Ik doe niets ‘gewoons’ meer. Ik ben steeds met mezelf bezig en met alle dingen die geregeld moeten worden. Afscheid nemen moet niet te lang duren. Als je dat gedaan hebt, is het ook klaar.'
Dit klinkt vrij nuchter. Wilma geeft aan dat dit komt doordat ze naar dit moment toegegroeid is. 'Het is anders als je een dag na je benoeming zou moeten vertrekken. Nu hadden we de tijd om naar het vertrek toe te werken. Van de meeste mensen en dingen kan ik goed afscheid nemen. Beetje bij beetje worden de dingen afgesloten en dat voelt goed. Ik vind het wel heel belangrijk om alles goed af te ronden.'

Meegaan

Wilma vergelijkt haar afscheid met de laatste dagen voor een trouwdag. 'Je doet dan ook alles voor het laatst. Je maakt bijvoorbeeld voor de laatste keer gebruik van de douche van je ouders. Je sluit een periode van je leven af. Dit is niet leuk en doet pijn. Tegelijkertijd kijk je uit naar het nieuwe stukje van je leven. Zo is het met ons ook.'
Wilma verlangt ernaar om samen met haar man de Heere te volgen. 'Ik ervaar het als een roeping om naar Bali te gaan, al is mijn roeping anders dan die van mijn man. Ik word niet tot een bepaalde taak geroepen, maar het is mijn roeping om mee te gaan. In ons hele huwelijk heeft de zending een plaats gehad. We hadden beiden het verlangen om dienstbaar te mogen zijn in Gods Koninkrijk. Dit maakt het afscheid gemakkelijker. De wereld is groter dan ons plekje hier in Nederland. De hele wereld is Gods wereld. We leven niet voor onszelf. Ons hoogste doel is om God te verheerlijken en ons in Hem te verblijden, zoals de Westminster Catechismus dat heel mooi zegt. Daarom moeten we doen wat de Heere van ons vraagt. Mag het dienen van de Heere ons ook nog iets kosten?'

Onvervangbaar

Dat ze afscheid moet nemen van haar kinderen en haar ouders vindt Wilma van Doleweerd erg moeilijk. 'Overal op de wereld heb je vrienden. Je ouders zijn echter kwetsbaar en onvervangbaar. Onze ouders worden ouder en daardoor bestaat de mogelijkheid dat we hen hier op aarde niet meer zullen ontmoeten. Onze kinderen ga ik zeker missen. Ze zijn deel van ons gezin en hebben tot nu toe hun leven met ons gedeeld. Gelukkig zijn er tegenwoordig goede mogelijkheden om op afstand contact met elkaar te houden. Dit contact zal echter wel anders zijn dan nu.'
Wilma vertelt dat ze hun ouders en kinderen al eerder hadden meegedeeld dat ze graag nog eens weg zouden gaan voor de zending. Daardoor waren ze er al enigszins op voorbereid. 'We mogen met elkaar ervaren dat de Heere tijdens de voorbereidingsperiode voor ons heeft gezorgd en dat Hij ook nu bij ons is. We ervaren een roeping voor het hele gezin, zowel voor hen die weggaan als voor hen die achterblijven. Dit betekent niet dat het afscheid nemen daarom altijd makkelijk is. God vraagt van ons allemaal gehoorzaamheid en overgave aan Zijn wil. Hij geeft ons echter ook veel terug: vreugde, vrede en mensen om ons heen.'

Onderlinge band

Het gezin is een paar dagen met elkaar weg geweest om bewust afscheid van elkaar te nemen. 'We hebben veel gezellige dingen met elkaar gedaan. Ook hebben we met elkaar gesproken over wat we persoonlijk voelen bij het naderende afscheid. Iedereen voelt het afscheid aankomen, maar je weet nog niet wat het is. We hebben met elkaar stilgestaan bij Gods Woord. Het is voor ons een troost dat de Heere blijft, ondanks alles wat er wegvalt.'
Wilma verwacht dat de onderlinge band tussen de gezinsleden na het afscheid alleen maar sterker zal worden. 'Je kunt als gezin bij elkaar leven zonder dat je veel van elkaar weet. Op afstand kun je soms beter over innerlijke dingen spreken. Je gaat dan ook bewuster met elkaar om.'
Van de rest van de familie nam het gezin Van Doleweerd afscheid op nieuwjaarsdag. Ze nodigden de hele familie uit om koffie te komen drinken. Zo konden ze hun familieleden in een informele sfeer nog een keer spreken. Wilma vertelt: 'Ik vind het fijn om mensen nog even bewust gedag te zeggen of te bedanken. Ik ervaar het als een voorrecht dat ik me met zoveel mensen verbonden weet. Daarvan ben ik mezelf tijdens deze periode van afscheid weer extra bewust geworden.'

Onbekende toekomst

Een aantal jaar geleden liet Wilma haar familie en vrienden in Nederland ook achter. In 1995 vertrok ze met haar man en drie kleine kinderen naar Ecuador. 'Het afscheid was toen heel anders. Ik had niet veel verplichtingen buitenshuis en was druk met de kinderen. In die tijd zat ik niet zo vast aan Nederland. We waren heel blij dat we uitgezonden mochten worden. Ook was ik toen jonger en misschien wat flexibeler. Ik heb nu veel meer tijd nodig om alle dingen in Nederland af te ronden.' Ook na een verlofperiode moest Wilma van Doleweerd steeds afscheid nemen. Ze vertelt hierover: 'Zo’n afscheid is weer heel anders. In die situatie weet je waar je naar toe gaat. Je gaat als het goed is terug naar huis. Nu is de bestemming onbekend. Dit geeft spanning, maar ik vind het wel een positieve spanning. Het is onzeker, maar ik kijk er ook naar uit. Daar past niet het gevoel bij: ‘Oh, waar ga ik naar toe!''
Wilma weet nog niet precies wat ze in Indonesië kan gaan doen. 'Ik heb de afgelopen tijd in Nederland met plezier als verpleegkundige gewerkt. Werken in de zorg heeft echt mijn hart. Als we in Indonesië komen, gaan we eerst taal- en cultuurstudie doen. Daarna moeten we een huis zoeken en ons settelen. Als dat eenmaal gebeurd is, zal er vast iets op mijn pad komen. Dat geloof ik zeker. God heeft in het verleden altijd voor ons gezorgd. Het heeft ons nooit aan iets ontbroken. Hij is en blijft dezelfde God. Met Hem durf ik de onbekende toekomst in!'

Eerder verschenen in Paulus 335 - mei 2013

Lees ook de andere artikelen in deze serie
Ervaringen met taalstudie (1)
Emigreren met kinderen (2)
Ervaring met cultuurstudie (4)
Zoeken naar verblijfslegitimatie (5)
Kennis van en omgaan met andere godsdiensten (6)